امام خميني(ره) و نقد نظريه جدايي قرآن، عرفان و برهان


نويسنده: احمد ضرابي

شيوه نوشتاري اين مقاله، بناگذاري بر نقل عين فرمايشات حضرت امام خميني(ره) بدون تحليل و تفسير است تا نسبت نارواي «تفكيكي بودن» آن بزرگوار به شهادت نص و صراحت جملات و كلمات ايشان بدون نياز به شرح و توضيح بر همگان معلوم گردد.
    اگرچه نويسنده بر اين باور است كه افكار و انديشه هاي فلسفي و عرفاني امام در ساليان پردرخشش زندگاني آن حضرت در حوزه هاي علميه و كرسي درس فلسفه و تفسير عرفاني ايشان از «سوره مباركه حمد» و آثار برجسته اي چون «مصباح الهدايه» براي اهل علم و سخنراني هاي عرفاني ايشان و تصريح بر عرفان «ابن عربي» براي معرفي معنويت اسلام در خطاب به گورباچف براي عامه مردم جاي ترديد باقي نمي گذارد كه انديشه «جدايي قرآن از عرفان و برهان» وصله ناچسبي به ساحت قدسي آن عارف والامقام است؛ اما علي رغم اين وضوح، پاسخ كساني كه شبهه در مقابل بداهت كرده اند، ارائه عين گفتار ايشان در بازگو نمودن حقايق است. از اين نظر، نويسنده بنابر كم گويي و اكتفا به متن سخنان حضرت امام دارد. اميد آنكه در دفاع از ساحت قدسي ايشان كه دفاع از حريم اسلام و معارف ناب اسلام عزيز است موثر افتد و مقبول درگاه الهي واقع گردد. اينك مطلب را با هم از نظر مي گذرانيم: